சிங்கள அரசுகள் தமிழர்களை திட்டமிட்டு எப்படி ஒடுக்கின?
தமிழர்களுக்கு எதிரான முதன்மையான அநீதி 1948ஆம் ஆண்டு குடியுரிமைச் சட்டம் மூலம் ஆரம்பமானது.
ஒரு நீண்ட அடக்குமுறையின் வரலாறு: சிங்கள அரசுகள் தமிழர்களை திட்டமிட்டு எப்படி ஒடுக்கின?
இலங்கை 1948ஆம் ஆண்டு சுதந்திரம் பெற்றதிலிருந்து, தொடர்ச்சியான சிங்கள வம்சாவளிக்குட்பட்ட அரசுகள் தமிழர் சமூகத்தை திட்டமிட்டு ஒடுக்க நடவடிக்கை எடுத்து வந்துள்ளன. இவை, தமிழர் மொழி, கலாசாரம், அரசியல் உரிமைகள் மற்றும் அடையாளங்களை அழித்து, அவர்களை நாட்டின் ஓரமாக தள்ளும் செயல்திட்டங்களாகவே அமைந்தன.
■.வரலாற்றுப் பின்னணி: சுதந்திரத்திற்கு பிந்தைய காலத்தில் பாகுபாடு
இலங்கை சுதந்திரம் பெற்றவுடன், தமிழர்களுக்கு எதிரான முதன்மையான அநீதி 1948ஆம் ஆண்டு குடியுரிமைச் சட்டம் மூலம் ஆரம்பமானது. இந்தச் சட்டத்தின் மூலம், பெரும்பாலும் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த தமிழர்கள், எவரும் பல தலைமுறைகளாக இலங்கையில் வாழ்ந்தவர்களாக இருந்தும், குடியுரிமை இல்லாதவர்களாக மாற்றப்பட்டனர் – இது சுமார் 11% மக்களை பாதித்தது.
இதற்குப் பின், 1956ஆம் ஆண்டு "சிங்களமே ஒரேயொரு அரசியல் மொழி" சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதில், தமிழை முழுமையாக விலக்கி, சிங்களத்தையே ஒரே மொழியாக அறிவித்தனர். இது தமிழர்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு, கல்வி, அரசு சேவைகள் போன்றவற்றில் சம வாய்ப்புகளை மறுத்து, பெரிய சிக்கல்களை ஏற்படுத்தியது. 1956ல் கொழும்பில் நடந்த அமைதியான தமிழ் மாணவர் போராட்டம் சிங்களக் கும்பல்களால் வன்முறையாக தாக்கப்பட்டது.
■.நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட பாகுபாடு மற்றும் வன்முறை
தமிழர்கள் தொடர்ந்து அரசியல் மற்றும் கலாச்சார ஒடுக்குமுறையை எதிர்கொண்டனர்:
▪︎ 1972: புதிய குடியரசு அரசியலமைப்பு பௌத்தத்தை முதன்மை மதமாக அறிவித்தது, இது தமிழர்களால் பின்பற்றப்படும் இந்து மற்றும் கிறிஸ்தவ மதங்களை ஒதுக்கியது.
▪︎ 1974: யாழ்ப்பாணம் பொது நூலகம் அரசு ஆதரவு பெற்ற கும்பல்களால் தீயிடப்பட்டது. 97,000-க்கும் மேற்பட்ட தமிழ் நூல்கள் மற்றும் கையெழுத்துப் பிரதிகள் (சில நூற்றாண்டுகள் பழமையானவை) என்றுமே அழிந்தன. இது ஒரு திட்டமிட்ட கலாச்சார இனப்படுகொலை.
▪︎ 1983: தமிழ் போராளிகளால் 13 சிங்கள வீரர்கள் கொல்லப்பட்டதைத் தொடர்ந்து கறுப்பு யூலை கலவரம் வெடித்தது. ஆயிரக்கணக்கான தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டனர், வீடுகள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டு தீயிடப்பட்டன. இது ஐ.நா மற்றும் பன்னாட்டு நிருபர்களால் அரசு ஆதரவுடன் நடத்தப்படும் இன அழிப்பு எனக் கருதப்படுகிறது.
இந்த முறையான முயற்சிகள் தற்செயல் வன்முறைகள் அல்ல இவை சிங்கள அரசின் இன ஆதிக்கக் கொள்கையின் ஒரு பகுதியாகும்.
■.தற்போதைய சூழ்நிலை: மொழி அடிப்படையிலான பாகுபாடு (சுகாதாரத்துறை)
இன்றும், தமிழர்களுக்கு எதிரான பாகுபாடு நிறைவடைந்ததில்லை. குறிப்பாக, மொழிசார் பாகுபாடுகள் அரசு துறைகளில் தொடருகின்றன. சமீபத்தில், யாழ்ப்பாணம் போதனா மருத்துவமனையில் பணியில் நியமிக்கப்பட்ட 268 நர்ஸ்களில் 208 பேர் சிங்கள மொழிப் பின்னணியை கொண்டவர்கள் என்பது பெரும் அதிர்வை ஏற்படுத்தியது. தமிழ் பேசக்கூடியவர்களின் எண்ணிக்கை வெறும் 60 ஆகவே இருந்தது. இது தமிழ் நோயாளிகள் உரிய பராமரிப்பு பெற முடியாத நிலையை உருவாக்கியுள்ளது.
இது, இலங்கை அரசியலமைப்பின் 18வது பிரிவில், தமிழ் மற்றும் சிங்களம் இரண்டும் அதிகாரப்பூர்வ மொழிகளாக இருந்தாலும், நிகழ்வுகளில் தமிழ் மறுக்கப்படுவதைக் காட்டுகிறது.
சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, இலங்கைத் தமிழர்கள் குடியுரிமை மறுப்பு, மொழிக் கொடுமை, இலக்கு வன்முறை மற்றும் நிறுவனமய ஒடுக்குமுறை ஆகியவற்றை எதிர்கொண்டுள்ளனர். யாழ்ப்பாணம் போன்ற தமிழர்-பெரும்பான்மை பகுதிகளில் சமீபத்திய சம்பவங்கள், சுகாதாரம் போன்ற அடிப்படைத் துறைகளில் கூட தமிழர்களின் மொழி மற்றும் கலாச்சார உரிமைகள் புறக்கணிக்கப்படுவதை உறுதிப்படுத்துகின்றன.
இலங்கை உண்மையான சமரசம் மற்றும் ஜனநாயகத்தை நோக்கி நகர வேண்டுமானால்:
▪︎ அனைத்து பொது நிறுவனங்களிலும் இருமொழிக் கொள்கை செயல்படுத்தப்பட வேண்டும்.
▪︎ அரசு வேலைவாய்ப்புகளில் சமமான பிரதிநிதித்துவம் உறுதி செய்யப்பட வேண்டும்.
▪︎ தமிழர்களின் கலாச்சார அடையாளம் அங்கீகரிக்கப்பட்டு பாதுகாக்கப்பட வேண்டும்.
▪︎ வரலாற்று அநீதிகளுக்கு உண்மை மற்றும் நீதி வழிமுறைகள் மூலம் பொறுப்பு கேட்கப்பட வேண்டும்.
