ஜூலை 14, பிரெஞ்சு குடியரசுதினம் – இது வெறும் ஒரு விடுமுறை நாள் மட்டுமல்ல, பிரான்சின் ஆன்மாவில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் சுதந்திரத்தின் பெருங்கனவு,
புரட்சியின் அனல், மற்றும் ஒரு தேசத்தின் முரண்பட்ட பயணத்தின் சாட்சியம். பாஸ்டி(ல்) சிறையின் இடிபாடுகளிலிருந்து எழுந்த அந்தப் புரட்சி முழக்கம், உலக வரலாற்றின் பக்கங்களில் அழியாத தழும்புகளைப் பதித்தது.
ஜூலை 14, பிரெஞ்சு குடியரசுதினம் – இது வெறும் ஒரு விடுமுறை நாள் மட்டுமல்ல, பிரான்சின் ஆன்மாவில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் சுதந்திரத்தின் பெருங்கனவு,
புரட்சியின் அனல், மற்றும் ஒரு தேசத்தின் முரண்பட்ட பயணத்தின் சாட்சியம். பாஸ்டி(ல்) சிறையின் இடிபாடுகளிலிருந்து எழுந்த அந்தப் புரட்சி முழக்கம், உலக வரலாற்றின் பக்கங்களில் அழியாத தழும்புகளைப் பதித்தது.
பாஸ்டி(ல்) சிறை தகர்ப்பு: விடுதலைப் போராட்டத்தின் அனல் பறக்கும் ஆரம்பம்.
1789 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 14 ஆம் திகதி, பாரிஸ் நகரம் ஒரு கொதிக்கும் பானையாக இருந்தது. மன்னர் பதினாறாம் லூயியின் ஆடம்பரமும், மக்களின் வறுமையும், பிரபுக்களின் அராஜகமும் சேர்ந்து ஒரு பெரும் சமூக அநீதியை உருவாக்கியிருந்தன. "பாண் இல்லை என்றால், கேக் சாப்பிடட்டும்" என்ற ராணி மேரி அன்டோனெட்டின் அறியாமை, மக்களின் கோபத்தை மேலும் தூண்டியது. அந்த ஜூலை மாதத்தின் காலைப் பொழுதில், பசியும், அவமானமும், சுதந்திர வேட்கையும் கலந்த ஒரு பெரும் கூட்டம், பாரிஸின் மையத்தில் கம்பீரமாக நின்ற பாஸ்டில் சிறையை நோக்கி நகர்ந்தது.
பாஸ்டி(ல்), வெறும் ஒரு சிறை அல்ல; அது முடியாட்சியின் இரும்புப் பிடியின், அடக்குமுறையின், சர்வாதிகாரத்தின் கோட்டை.
அதன் உயரமான சுவர்கள், இருண்ட அறைகள், அங்கு அடைக்கப்பட்டிருந்த அரசியல் கைதிகள் – இவை அனைத்தும் மன்னரின் அதிகாரத்தின் பயங்கரமான அடையாளங்களாக இருந்தன. "பாஸ்டில் வீழ்ந்தால், முடியாட்சி வீழும்!" என்ற முழக்கங்கள் வானைப் பிளந்தன. மக்கள், கைகளில் கிடைத்த ஆயுதங்களுடன் – வெறும் மண்வெட்டிகள், கோடாரிகள், சில பழைய துப்பாக்கிகளுடன் – அந்த இரும்பு வாயில்களை உடைக்க முற்பட்டனர். சிறையின் தளபதி, டெ லானே, முதலில் எதிர்த்தாலும், மக்களின் சீற்றத்திற்கு ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை.
சூரியன் மறையும் வேளையில், பாஸ்டி(ல்) சிறையின் பெரும் கோட்டைக் கதவுகள் உடைக்கப்பட்டன. மக்கள் உள்ளே புகுந்து, கைதிகளை விடுவித்தனர். இது ஒரு சாதாரண சிறைத் தகர்ப்பு அல்ல; இது பழைய ஆட்சிக்கு எதிரான மக்களின் ஆவேசப் பிரகடனம்!
இந்த நிகழ்வு, பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் தீப்பொறியைப் பற்றவைத்தது. "சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம்" (Liberté, égalité, fraternité) என்ற இந்த மூன்று வார்த்தைகள், வெறும் கோஷங்களாக இல்லாமல், பிரான்சின் புதிய அடையாளமாக, உலகெங்கும் ஜனநாயகப் போராட்டங்களுக்கு உத்வேகமாக மாறின.
பாஸ்டில் தகர்ப்பு, பிரான்சின் வரலாற்றில் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தைத் தொடங்கியது – அது முடியாட்சியின் முடிவையும், குடியரசின் உதயத்தையும் குறித்தது. ஒவ்வொரு ஜூலை 14 அன்றும், பிரான்ஸ் மக்கள் தங்கள் சுதந்திரத்திற்காகச் சிந்திய ரத்தத்தையும்,
அடைந்த வெற்றியையும் நினைவுகூர்கிறார்கள்.
பிரான்சின் காலனித்துவப் பக்கம்: ஒரு முரண்பாடான நிழல்,
பிரான்ஸ் தன் மண்ணில் சுதந்திரத்தின் விதைகளை விதைத்த அதே வேளையில், உலகெங்கிலும் தன் காலனித்துவப் பேரரசின் இரும்புப் பிடியை இறுக்கியது என்பது வரலாற்றின் ஒரு கசப்பான முரண்பாடு. "சுதந்திரம்" என்ற வார்த்தையை உச்சரித்த அதே நாக்குகள், பிற தேசங்களை அடிமைப்படுத்தின. "சமத்துவம்" என்று முழங்கிய அதே கைகள், பிற இன மக்களை ஒடுக்கின. "சகோதரத்துவம்" என்று பேசிய அதே இதயம், காலனித்துவ நாடுகளின் வளங்களைச் சுரண்டின.
அல்ஜீரியா - ரத்தமும் கண்ணீரும்:
பிரான்சின் காலனித்துவ வரலாற்றில் அல்ஜீரியா ஒரு கருப்புப் பக்கமாகவே இருக்கும். 132 ஆண்டுகள் நீடித்த இந்த ஆதிக்கம், அல்ஜீரிய மக்களுக்குத் துயரத்தையும், ரத்தக் கண்ணீரையும் மட்டுமே பரிசளித்தது. அல்ஜீரிய மக்கள் தங்கள் நிலத்தில் அந்நியர்களாக நடத்தப்பட்டனர். அவர்களின் கலாச்சாரம், மொழி, மதம் அனைத்தும் ஒடுக்கப்பட்டன. 1954 இல் வெடித்த அல்ஜீரிய விடுதலைப் போர், பிரான்சின் வரலாற்றில் ஒரு பெரும் ரத்தக்களரியான போராகும். இந்தப் போர், பிரான்சின் "சுதந்திர" முகமூடியைக் கிழித்தெறிந்து, அதன் காலனித்துவக் கொடுமைகளை உலகிற்கு வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியது. எண்ணற்ற அல்ஜீரியர்கள் தங்கள் சுதந்திரத்திற்காக உயிர்த் தியாகம் செய்தனர்.
இந்தோசீனா - பட்டுப் பாதையின் சோகம்:
வியட்நாம், லாவோஸ், கம்போடியா ஆகிய நாடுகளை உள்ளடக்கிய இந்தோசீனா, பிரான்சின் மற்றொரு முக்கிய காலனியாகும். பட்டு, ரப்பர், அரிசி போன்ற வளங்கள் பிரான்சின் சுரண்டலுக்கு உள்ளாயின. இங்கு பிரெஞ்சு காலனித்துவ ஆட்சியாளர்கள் தங்கள் ஆடம்பர வாழ்க்கையை வாழ, உள்ளூர் மக்கள் வறுமையிலும், நோயிலும் உழன்றனர். டியன் பியன் ஃபூ போரில் பிரான்ஸ் அடைந்த தோல்வி, இந்தோசீனாவில் அதன் காலனித்துவ ஆட்சிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.
ஆப்பிரிக்கா - வளங்களின் சுரண்டல்:
மேற்கு மற்றும் மத்திய ஆப்பிரிக்காவில் பிரான்ஸ் ஏராளமான காலனிகளைக் கொண்டிருந்தது. செனகல், மாலி, ஐவரி கோஸ்ட் போன்ற நாடுகள் பிரான்சின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன. தங்கம், வைரம், கனிம வளங்கள், விவசாயப் பொருட்கள் என ஆப்பிரிக்காவின் வளங்கள் அனைத்தும் பிரான்சின் வளர்ச்சிக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டன. அங்கு கல்வி, சுகாதாரம் போன்ற அடிப்படை வசதிகள் மறுக்கப்பட்டன. உள்ளூர் பழங்குடித் தலைவர்கள் தங்கள் அதிகாரத்தை இழந்தனர்.
பிரான்சின் "நாகரிகப்படுத்தும் பணி" என்ற போர்வையில், ஆப்பிரிக்க மக்களின் சுயமரியாதை சிதைக்கப்பட்டது.
காலனித்துவ ஆட்சியின் இந்த இருண்ட அத்தியாயங்கள், பிரான்ஸ் தன் சொந்த மண்ணில் போற்றிய "சுதந்திரம்" என்ற கொள்கைக்கு முற்றிலும் முரணாக இருந்தன. இது பிரான்சின் வரலாற்றில் ஒரு பெரும் தார்மீக முரண்பாட்டை எழுப்புகிறது.
விடுதலைக்கும் காலனித்துவத்திற்கும் இடையிலான நுட்பமான ஒப்பீடு: ஒரு வரலாற்றுப் பாடம்.
ஜூலை 14 க் கொண்டாடும்போது, பிரான்ஸ் தன் விடுதலைப் போராட்டத்தின் உச்சகட்டத்தை நினைவுகூர்கிறது. பாஸ்டி(ல்) சிறையின் தகர்ப்பு, மன்னரின் சர்வாதிகாரத்தை உடைத்து, மக்களுக்கு அதிகாரம் கிடைத்தது என்ற உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது. இது ஒரு தேசத்தின் சுயநிர்ணய உரிமைக்கான, அடக்குமுறைக்கு எதிரான போராட்டத்தின் பெருமைமிகு அத்தியாயம்.
ஆனால், அதே பிரான்ஸ், தன் காலனித்துவப் பேரரசின் மூலம் பிற தேசங்களின் சுயநிர்ணய உரிமையைப் பறித்தது. "சுதந்திரம்" என்ற வார்த்தை, பிரெஞ்சு மக்களுக்கு ஒரு பரிசு; ஆனால் காலனித்துவப்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கு அது ஒரு கனவாகவே இருந்தது. பிரான்சின் விடுதலைப் போராட்டம், மக்கள் தங்கள் உரிமைகளுக்காக ஆயுதம் ஏந்திப் போராடியதைக் காட்டுகிறது. ஆனால், காலனித்துவ நாடுகளில், அதே பிரான்ஸ், மக்களின் விடுதலைப் போராட்டங்களை ஆயுதம் ஏந்தி ஒடுக்கியது.
இந்த முரண்பாடு, வரலாறு நமக்குக் கற்பிக்கும் ஒரு முக்கியமான பாடத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது:
ஒரு தேசத்தின் விடுதலை, பிற தேசங்களின் அடிமைத்தனத்தின் மீது கட்டப்படக் கூடாது. உண்மையான சுதந்திரம் என்பது, அனைவருக்கும் பொதுவானது; அது எல்லைகளையோ, இனங்களையோ, நிறங்களையோ பார்ப்பதில்லை. ஜூலை 14 பிரான்சின் பெருமையையும், அதன் விடுதலை உணர்வையும் பிரதிபலித்தாலும், அதன் காலனித்துவப் பக்கம், சுதந்திரத்தின் உண்மையான பொருள் இன்னும் முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளப்படவில்லை என்ற கசப்பான உண்மையையும் நினைவுபடுத்துகிறது. இந்த இரண்டு பக்கங்களையும் புரிந்துகொள்வது, பிரான்சின் வரலாற்றை மட்டுமல்ல, மனிதகுலத்தின் சுதந்திரப் போராட்டங்களின் சிக்கலான தன்மையையும் ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள உதவுகிறது.
சிவா சின்னப்பொடி
