"நினைவின் கைப்பிடியில் தமிழரின் உரத்த குரல் – பிராம்டன் தமிழ்க் கொலைக்கள நினைவுச்சின்னம்"
கார்த்திகைப் பூக்கள் அமைதியாக மலர்கின்றன,
"நினைவின் உரக்கம் – பிராம்டன் தமிழ்க் கொலைக்கள நினைவுச்சின்னம்"
துடிக்கின்ற இரு கரங்கள் எழுகின்றன,
நினைவில் வடிவமைந்த ஒரு புத்தகத்தை தூக்குகின்றன –
இரத்தத்தில் செதுக்கிய வரலாறு,
மௌனமாகச் சாய்ந்த உயிர்களின் சாட்சி.
கார்த்திகைப் பூக்கள் அமைதியாக மலர்கின்றன,
ஒவ்வொரு உயிர்நாசத்துக்கும் ஒரு மெளனப் பிரார்த்தனை,
"தீக்காய்ந்த நிலங்களை மறக்காதீர்கள்"
என ஒளியில்லா காற்றுடன் பேசுகின்றன.
திறந்த இந்த உலோகப் புத்தகத்தின் மேல் –
தமிழீழ வரைபடம் வீற்றிருக்கிறது,
இது வெறும் இடிபாடுகளின் சின்னமல்ல,
பழம்பெரும் பூர்வீகத் தாய்மண், எங்கள் மூச்சு, எங்கள் வாழ்க்கை.
ஒன்பது உலோகப் பலகைகள் சுற்றிவளைந்து நிற்கின்றன –
ஒன்பது தமிழீழ மாவட்டங்கள்!
ஒவ்வொன்றும் ஒரு இருண்ட நாளின் சாட்சியம்,
நூற்றாண்டு முழுவதும் எரிந்ததன் சின்னம்.
முல்லைத்தீவு முதல் யாழ்ப்பாணம் வரை –
எரிந்த வீடுகள், முறிந்த எலும்புகள்,
முடிவற்ற அம்மா அழுகையின் துளிகள்,
பொய்யல்லாத குரலாக எழுகின்றன.
இது மௌனச் சிலையல்ல,
இது துக்கத்தாலும் துல்லியத்தாலும் செதுக்கப்பட்ட கூவல்.
"நாங்கள் இருந்தோம் – இன்னும் இருக்கிறோம்" என
தமிழர் நினைவில் உறைந்த வரலாறு பேசுகிறது.
இந்த நினைவுச் சின்னம் நிலத்தில் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு சாட்சியாக நிற்கிறது –
நியாயம் தாமதமாகலாம்,
ஆனால் எங்கள் இரத்தம் எழுதிய வரலாறு என்றும் அழியாது.
□ ஈழத்து நிலவன் □
